گریز از خواب

کسی صدایم میزند
قلبم می لرزد
نسیم مهربان نوازشم می کند
خواب از پشت چشمهای به شهر خاطره ها سفر کرده
امشب میان این کوچه پس کوچه ها
تا صبح میگردم
کوچه های پر از عطر یاس و اقاقی
پر از احساس بودن
من پر از بیداری و نیاز
من پر از قصه، از روز های رفته
گاه گاهی اشکی
می شکند تصویر ها را
و تو محو می شوی در میان خاطراتم
مثل آنروزها که ....
آه ... امشب
خوابم به چشم نمی آید

ایران من ...

این روزها در دامنه های البرز شقایق های تازه می رویند

با نسیم کوهستان می رقصند

آنجا دیگر شقاقی به خاک نمی افتد

جز برای روئیدن و دوباره سبز شدن

همسفران .....

لحظه های تکراری به ساعت ها
و ساعت ها بروز ها
و روز ها به سالها تبدیل می شوند
زمین دیوانه و ار می چرخد
و انسانها را دسته دسته
به سیاره ا ی دیگر
که ما آنرا آن دنیا.... نام نهاده ایم
پرتاب می کند
بی آنکه بخواهیم

شاید حق با زمین است
انسانها میل به تملک دارند
بی خبر از شتاب لحظه ها
کشورم .... شهرم ..... خانه ام
همه جای زمین را خط خطی کرده اند
هر چقدر هم که خط بکشند و مرز تائین کنند
مثل همان روزی که عریان از بهشت رانده شدند
از زمین نیز به سیاره ای دیگر در سفرند
انسان مسافر
کوله بارت را سبک کن
خط ها را پاک کن
همه ما همسفریم
به سیاره ا ی دیگر.... عریان
آنجا که نمی دانم
نامش چیست؟
زندگی شاید به گونه ای دیگر آغاز شود
زیرا جسد های شوم مان را اینجا در عمق زمین
دفن می کنیم