کولی

گفتی به پشت سر نگاه نکن وقت رفتن
عشق فریبت می دهد
رفتم بی یک نگاه
سالهاست که مانده بر دلم حسرت

می روم کولی وار شهر به شهر
بی آن که دل ببندم به گرمای اجاق دیروز
بی آن که نگاه کنم به پشت سر
نمی دانم اندوه را با چه جوهری نوشته اند
که ماسیده روی زندگیم

گم شدم میان کوچ، میان هستی دردناک وجود
کدام راه
نه درختم که زیر سایه ام کسی بیاساید
نه چشمه ای که تشنه ای را سیراب کنم

کولی ام در انتظار کوچ
تا باقی مانده روز را در اجاقی تازه بدمم
این نیمه کم رنگ را
کاش می دانستم اندوه را با چه جوهری نوشته اند

به یاد پدرم

پنجره را باز می گذارم
تا لحظه ها آرام بیایند و بروند
بی هیچ برخوردی
انگار هزار سال است که مرده ام
فراموش شده
در عمق زمین
هی خواب می بینم
طولانی و بلند
هی می ترسم
انگار کسی صدایم می زند

و من هنوز کودکم
پنچره باز است
اوراق دفترم با باد می رود
کاش می توانستم یک روز
شعری بگویم
برای چشمهای خاکستری ات

زمان ایستاد روی لحظه رفتن
و آسمان تمام بغض خاکستری اش را
در چشم من ریخت

تا برای آرامش تو دعا کنم

زندگی حسرت روزهایی است

که باز نمی گردد